مقدمه: اختلال اضطراب اجتماعی، یکی از سخت ترین اختلال های اضطرابی در مقاومت به درمان است. بنابراین بکارگیری درمان تجربی فراتشخیصی یکپارچه نگر ضروری است. پژوهش حاضر با هدف ارزیابی و اثربخشی ماتریکس درمان پذیرش و پایبندی و درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن بر اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی با طرح آزمایشی تک آزمودنی با خط پایه چندگانه ناهمزمان بود که به روش نمونه گیری هدفمند در طی 12 جلسه 60 دقیقه ای با پیگیری 2 ماهه بر روی 6 دانشجوی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی اجرا شد. برای مقایسه نتایج این دو الگوی درمانی از مقیاس اضطراب اجتماعی لیبویتز، مقیاس خود شفقت ورزی-فرم کوتاه ریس و همکاران، پرسشنامه انعطاف-پذیری پذیرش و عمل-نسخه دوم بوند و همکاران، و پرسشنامه زندگی ارزشمند ویلسون و همکاران استفاده شد. داده ها به روش ترسیم دیداری، درصد بهبودی، شاخص تغییر پایا و شاخص های شش گانه کارایی بالینی تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که در گروه ماتریکس اکت میزان درصد بهبودی کلی پس از درمان در متغیر اضطراب اجتماعی 63. 1%، متغیر انعطاف پذیری 66. 6%، متغیر زندگی ارزشمند 62. 5% و در متغیر خود شفقت ورزی، 68. 5% و در گروه درمان شناختی رفتاری هافمن میزان درصد بهبودی کلی پس از درمان در متغیر اضطراب اجتماعی 61. 2%، متغیر انعطاف پذیری 58. 8%، متغیر زندگی ارزشمند 32. 8% و در متغیر خود شفقت ورزی، 23. 9% به دست آمد. نتیجه گیری: این پژوهش از اثربخشی بالاتر ماتریکس اکت در زندگی ارزشمند و خود شفقت-ورزی در مقایسه با درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر الگوی هافمن در دانشجویان با اختلال اضطراب اجتماعی حمایت می کند.

دریافت کنندگان عضو علاوه بر مراقبت های جسمانی به مراقبت های روانی نیاز دارند و موفقیت پیوند، علاوه بر ملاحظات بالینی به حمایت های احساسی نیز وابسته است. با توجه به تاثیر احساسات بیمار در پذیرش یا رد عضو پیوندی و نقش حل مسائل روان شناختی در بقای بیماران و حفظ عضو پیوندی، مطالعه ای باهدف بررسی ارتباط بین احساس نسبت به عضو و عملکرد آن انجام شد. مواد و روش کار این مطالعه همبستگی با مشارکت 245 نفر از دریافت کنندگان کلیه و کبد در مرکز آموزشی و درمانی امام رضا (ع) انجام شد. داده ها با استفاده از دو پرسشنامه احساس نسبت به عضو پیوندی و تبعیت از رژیم دارویی بازل جمع آوری شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام و داده ها پس از جمع آوری با نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 تحلیل شد. یافته ها میانگین و انحراف معیار نمره کل پرسشنامه احساس، 26/69 ± 26/12 و میانگین و انحراف معیار نمره کل تبعیت از رژیم دارویی، 93/1 ± 01/1 بود. بین نمره کل احساس و هر یک از حیطه های آن با تبعیت دارویی رابطه مثبت و مستقیم وجود داشت (P<0/01, r=0/25). بحث و نتیجه گیری با توجه به ارتباط مستقیم احساس نسبت به عضو پیوندی با تبعیت از رژیم دارویی، تقویت احساس مثبت نسبت به عضو و رفع نگرانی های جسمی بیماران می تواند تاثیر مثبتی بر تبعیت آن ها و کاهش رد پیوند ناشی از عدم مصرف داروها داشته باشد.

زمینه و هدف بیماری های التهابی روده شرایطی مادام العمر هستند که بیمار را نه تنها از نظر شکایات جسمی به چالش می کشند بلکه بر مسایل روانی–,اجتماعی نیز اثر می گذارند. هدف از انجام پژوهش حاضر اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حساسیت بین فردی بیماران اولسراتیو کولیتیس بود. روش کار برای انجام پژوهش نیمه آزمایشی حاضر که با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد از بین افراد مبتلا به اولسراتیو کولیتیس در سال 1400 با روش نمونه گیری هدفمند، 24 نفر با رعایت معیارهای ورود و خروج به مطالعه انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و کنترل تقسیم شدند. بعد از تکمیل فرم رضایت نامه و گردآوری داده ها در پیش آزمون با استفاده از پرسشنامه بایس و پارکر (1989)، گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای در معرض درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفت اما گروه کنترل درمانی را دریافت نکرد. پس از مداخله و دو ماه بعد مجددا پرسشنامه توزیع و جمع آوری شد. نهایتا داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS23 و آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری و تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش حساسیت بین فردی بیماران اولسراتیو کولیتیس شد. نتیجه گیری با توجه به نتایج استفاده از این مداخلات برای بهبود حساسیت بین فردی این بیماران پیشنهاد می شود.

مقدمه: یکی از مشکلات شایع در افراد دیابتی، درد نوروپاتی است. در این افراد، درد باعث کاهش عملکرد شغلی و اجتماعی فردی می شود. هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی بر پذیرش نشانگان بیماری و سازگاری اجتماعی و شغلی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی بود. روش: این مطالعه از نوع شبه آزمایشی بود، که بیماران به صورت تصادفی در گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. شرکت کنندگان کلیه مراجعین دارای تشخیص نوروپاتی دیابتی مراجعه کننده به بخش نورولوژی بیمارستان فارابی کرمانشاه در سال 1398 بودند. ابزارها شامل پرسشنامه پذیرش درد (CPAQ) و سازگاری شغلی-اجتماعی (WSAS) بود. نتایج در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها به وسیله ی آزمون های توصیفی، آنالیز واریانس مکرر و کای اسکویر با نرم افزار spss نسخه 22 مورد نجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که در مرحله ی پس آزمون و پیگیری، درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی نسبت به گروه کنترل قادر به افزایش پذیرش درد، بهبود و سازگاری اجتماعی شغلی گردید. در متغیر پذیرش نتایج آزمون درون گروهی نشان داد که اثر زمان (F=6/48، P=0/003) و اثر تعاملی زمان و گروه (F=12/49، P=0/001) معنادار است. همچنین در متغیر سازگاری شغلی و اجتماعی اثر زمان (F=3/21، P=0/046) و اثر تعاملی زمان و گروه (F=3/74، P=0/028) گزارش شد (0/001

پنجمین راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی و رهیافت های نوین موج سوم رفتاردرمانی بافتارگرا، فهم دقیق تری از اختلال اضطراب اجتماعی را فراهم کرده اند. پژوهشگران در بررسی سازوکارهای بنیادی این اختلال، به این نتیجه رسیدند که دور شدن از تجربه های هیجانی، حس های بدنی، افکار و حوزه های ارزشمندانه زندگی، باعث نیرومندسازی انعطاف ناپذیری روان شناختی در بافت اجتماعی و کارکردهای رفتاری، هیجانی و شناختی درمان جویان می شود. هدف این پژوهش، بازنگری الگوی شش ضلعی انعطاف پذیری روان شناختی، درمان مبتنی بر شفقت، روان درمانی تحلیلی کارکردی و ماتریکس درمان پذیرش و پایبندی در اختلال اضطراب اجتماعی بود. برای این منظور، طی یک مطالعه ی مروری، مقاله های موجود در رابطه با درمان اختلال اضطراب اجتماعی و واژه های کلیدی پیوسته با آن، در پایگاه های اطلاعاتی اسکوپوس، پابمد و جستجوی گوگل اسکالر، از سال های 1995 تا 2020 جمع آوری شد. نتایج نشان داد الگوی شش ضلعی انعطاف پذیری روان شناختی و درمان مبتنی بر شفقت در اضطراب اجتماعی موثر است. نتایج این پژوهش از وجود دشواری ها در تنظیم هیجان ها، حساسیت های اضطرابی و انعطاف پذیری روان شناختی در اختلال اضطراب اجتماعی حمایت می کند. به نظر می رسد الگوی یکپارچه نگر ماتریکس درمان پذیرش و پایبندی برای اضطراب اجتماعی، نیازمند شواهد پژوهشی بیشتری دارد تا سازوکارها، کیفیت و نتایج درمان مشخص تر شود.

مقدمه: ناراحتی های اسکلتی-عضلانی بخش عمده ای از بیماری های شغلی را به خود اختصاص داده است و از شایع ترین مشکلات شغلی پرستاران محسوب می شود. در همین زمینه، پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی پرستاران مبتلاء به کمردرد مزمن انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل پرستاران مبتلا به کمردرد مزمن شهر تهران در سال 1399 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 پرستار مبتلا به کمر درد که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه گواه جای دهی شدند. ابزار گردآوری شامل پرسشنامه های حساسیت اضطرابی و ناگویی هیجانی بود. گروه آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند ولی گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در پرستاران مبتلا به کمر درد مزمن به صورت معناداری موجب کاهش حساسیت اضطرابی (جسمانی، شناختی و اجتماعی) و ناگویی هیجانی (دشواری در شناسایی احساسات، دشواری در توصیف احساسات و تفکر بیرون مدار) گردید (01/0>P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های بدست آمده می توان نتیجه گیری کرد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته است باعث کاهش مشکلات روانشناختی پرستاران دارای کمردرد مزمن شود. بدین منظور پیشنهاد می شود کارگاه و برنامه هایی توسط روان شناسان و متخصصان درد برای پرستاران دارای کمردرد مزمن برگزار شود.

ازدواج مقدس ترین و پیچیده ترین رابطه میان دو انسان از دو جنس مخالف است که ابعاد وسیع و عمیق و هدف های متعددی دارد و پرداختن به روابط زناشویی و ارتقای سازگاری و رضایت میان زوجین را می توان یکی از رسالت های مهم از سطح فردی تا اجتماعی دانست. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر سازگاری زناشویی و رضایت زناشویی زوجین در آستانه طلاق بود. پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و از لحاظ روش بر اساس طرح پژوهش و شیوه انجام، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون (با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه) بود. جامعه آماری به کار رفته در پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی منطقه 5 تهران در سال 1401 بود و از بین این افراد با استفاده از شیوه نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر (20 زوج) انتخاب شده و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (20 نفر یا 10 زوج) و یک گروه کنترل (20 نفر یا 10 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش بسته درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر اساس پروتکل Afshari et al. (2022) اجرا شد. به منظور گردآوری داده ها، ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رضایت زناشویی (ENRICH) و پرسشنامه سازگاری زناشویی (DAS) بود. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی و نسخه 26 نرم افزار SPSS استفاده شد. با توجه به مقدار F و سطح معناداری به دست آمده در متغیر رضایت زناشویی (76/7 = F و 002/0 = P) و سازگاری زناشویی (11/7 = F و 002/0 = P) می توان نتیجه گرفت که متغیر مستقل (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا) به شکل معناداری باعث تغییر در متغیرهای وابسته (رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی) شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تغییرات ایجاد شده در متغیرهای وابسته ناشی از اجرای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر گروه آزمایش بود. همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که این تأثیرات پایدار بود. بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری نمود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین در آستانه طلاق مؤثر بود. از این رو، پیشنهاد می شود متخصصین از فنون این رویکرد در کار خود بهره مند شوند.

زمینه و اهداف: اختلال اضطراب اجتماعی دختران، اختلالی شایع، پیچیده و ناتوان کننده بوده و درصورت درمان نشدن تداوم می یابد. نوجوانان با اختلال اضطراب اجتماعی در عملکرد تحصیلی و سلامت روان آسیب می بینند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر حساسیت اضطرابی وتکانشگری در دختران نوجوان دارای اختلال اضطرابی انجام شد. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. در این پژوهش جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مراجعه کننده به مراکز مشاوره در شهرهای ساری، بابل و قایمشهر در سال 99-98 بودند. انتخاب نمونه به صورت نمونه گیری هدفمند از بین مراکز مشاوره که واجد شرایط بودند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه حساسیت اضطرابی، پرسشنامه تکانشگری و پرسشنامه اضطراب اجتماعی استفاده شده است. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در 8 جلسه بر روی گروه آزمایش اعمال شد و در نهایت از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معنا داری باعث کاهش حساسیت اضطرابی و تکانشگری دختران نوجوان دارای اختلال اضطراب اجتماعی بوده و به کاهش نمرات حساسیت اضطرابی وتکانشگری در پس آزمون منجر گشته است (05/0>p). نتیجه گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند برای حل مشکلات دختران نوجوان دارای اختلال اضطراب اجتماعی در نظر گرفته شود.

1پیشگفتار: طلاق یک پدیده روانی، چند عاملی و چند بعدی است که فرد و خانواده را تحت تاثیر قرار داده و ناهنجاری های اجتماعی زیادی را  ایجاد می کند. هدف پژوهش تعیین اثربخشی روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی دربین زنان در شرف طلاق شهرستان لاهیجان بود. روش: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه های آزمایش و کنترل اجرا شد. جامعه آماری پژوهش را تمامی زنان در شرف طلاق تحت پوشش اداره بهزیستی شهر لاهیجان تشکیل داده اند. ازاین جامعه آماری سی زن در شرف طلاق با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه هر گروه پانزده نفر جایگزین شدند. گروه آزمایش ده جلسه نوده دقیقه ای با روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دید اما گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. پرسشنامه کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون از هر دو گروه تکمیل گردید. داده ها با روش تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار SPSS19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد بین کنترل عواطف منفی و حساسیت اضطرابی گروه آموزش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارت دیگر آموزش مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی زنان در شرف طلاق شده است. پی آمد: با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی زنان در شرف طلاق اثربخش است. بنابراین می توان از این درمان برای کنترل عواطف و حساسیت اضطرابی زنان در شرف طلاق بهره برد.